Tehcir, bir hükümet veya askeri güç tarafından bir grup insanın zorla yerinden edilmesi veya başka bir yere göç ettirilmesidir. Tehcir, genellikle siyasi, etnik veya dini nedenlerle yapılır ve insan hakları ihlallerine yol açabilir.
Tehcir, tarih boyunca birçok kez uygulanmış bir yöntemdir. Örneğin, 19. yüzyılda ABD hükümeti, Kızılderilileri rezervasyonlara zorla yerleştirmek için tehcir politikası uygulamıştır. 20. yüzyılda ise Sovyetler Birliği, Ukrayna’da yaşayan Tatarları Kırım’dan zorla sürgün etmiştir.
Tehcir, insan hakları ihlallerine yol açabilir. Zorla yerinden edilen insanlar, genellikle yeni yerlerinde yoksulluk ve ayrımcılıkla karşı karşıya kalırlar. Ayrıca, tehcir, insanların kültürel kimliklerini kaybetmelerine ve toplumsal bağlarının kopmasına neden olabilir.
Tehcir, uluslararası hukuk tarafından yasaklanmıştır. 1948 tarihli İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nin 13. maddesi, herkesin kendi ülkesinde serbestçe dolaşma ve ikamet etme hakkına sahip olduğunu belirtir. Ayrıca, 1951 tarihli Mülteci Sözleşmesi, tehcir nedeniyle yerinden edilen kişilerin mülteci olarak kabul edildiğini ve korunma hakkına sahip olduğunu belirtir.
Türkiye’de tehcir, özellikle Ermeni ve Rum azınlıklar açısından önemli bir tarihsel olaydır. 1915 yılında Osmanlı İmparatorluğu hükümeti, Ermenileri ve Rumları zorla yerinden ederek Anadolu’nun iç bölgelerine ve Suriye’ye sürmüştür. Bu tehcir sırasında yüz binlerce Ermeni ve Rum hayatını kaybetmiştir.
Tehcir, Türkiye’de hala tartışmalı bir konudur. Bazı tarihçiler, tehcirin Ermenilerin ve Rumların Osmanlı İmparatorluğu’na karşı isyan etmeleri nedeniyle gerçekleştiğini savunurken, diğer tarihçiler ise tehcirin tamamen siyasi nedenlerle yapıldığını savunmaktadır.
Tehcir, insanlık tarihinin en karanlık sayfalarından biridir. Zorla yerinden edilen insanların yaşadığı acılar ve kayıplar asla unutulmamalıdır.